สิ่ง - พจนานุกรมแปล ไทย-ไทย อ เปลื้อง ณ นคร

สิ่ง หมายถึง น ของต่าง ๆ โดยไม่จำกัดว่ามีชีวิตหรือไม่มีชีวิต เช่น คน สัตว์ และพืช เป็นสิ่งมีชีวิต ก้อนหินเป็นสิ่งไม่มีชีวิต ทองคำเป็นสิ่งมีค่า; ภาวะ, ความมีความเป็น, เช่น สิ่งที่มีคุณค่าในสังคมอย่างหนึ่งคือ

สิ่ง คือของที่ดำรงอยู่ในฐานะตัวมันเอง ไม่จำเป็นต้องมีอยู่จริงทางวัตถุ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นามธรรม และ นิติสมมุติ มักถือเป็นสิ่ง โดยทั่วไป ยังไม่มีข้อสันนิษฐานว่าสิ่งนั้น มีชีวิต หรือ มีอยู่

สิ่งมีชีวิตในระบบนิเวศแบ่งเป็น 3 ชนิดได้แก่ นิลมณี ใน ร่างกาย ของ คน นั้น ย่อม มี สิ่ง หนึ่ง สิง อยู่ ไม่ใช่ แค่ คน อย่าง เดียว แต่ รวม ไป ถึง สัตว์ ด้วย เมื่อ หมด ลม หายใจ ตาย ไป แล้ว ไม่ ว่า จะ

สิ่งที่สร้างขึ้นจากเงินภาษี สิ่ง คือของที่ดำรงอยู่ในฐานะตัวมันเอง ไม่จำเป็นต้องมีอยู่จริงทางวัตถุ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นามธรรม และ นิติสมมุติ มักถือเป็นสิ่ง โดยทั่วไป ยังไม่มีข้อสันนิษฐานว่าสิ่งนั้น มีชีวิต หรือ มีอยู่